Bertus van de Grootevheen

Mijn opa en oma hebben tijdens de oorlog een Joodse jongeman onderdak geboden op hun boerderij, en Amerikaanse piloten geholpen te vluchten. Met gevaar voor eigen leven, want hier stond de doodstraf op. Mijn vader is inmiddels 80 jaar, maar zijn herinneringen aan die tijd zijn nog levendig en gedetailleerd. Een paar jaar geleden zat hij met Kerst op de praatstoel en hoorde ik opnieuw nieuwe verhalen en gebeurtenissen. Ik realiseerde me dat deze waardevolle verhalen niet verloren mogen gaan, óók mijn kinderen moeten dit horen als ze daar groot genoeg voor zijn. Het is haast niet voor te stellen hoe het er aan toe ging in die tijd, en vrijheid is zeker niet vanzelfsprekend. Mijn tante en ik hebben mijn vader aangemoedigd zijn herinneringen op te schrijven, en vorig jaar hebben we dit in boekvorm uitgegeven onder de titel “Wij noemden hem Chris”. Er kwamen en komen nog steeds veel reacties op zijn boekje. Reacties van jong en oud, reacties van verbazing en verwondering. Maar ook van herkenning, van hen die de oorlog hebben moeten meemaken.