Ursula gross

Toen ik verder de expositieruimte in liep, zag ik haar ineens. Ik keek haar recht in haar ogen aan, mijn oma! Er hing een foto van oma in het Hollands Paviljoen. Mijn oma die de oorlog overleefd heeft, mijn oma die drie dagen in Auschwitz is geweest om vervolgens ergens anders te gaan werken omdat ze nog “te goed was”. Tranen en een glimlach besprongen tegelijkertijd mijn gezicht. Tranen omdat ze haar hele leven heeft moeten leven met de herinnering aan de verschrikkelijke gebeurtenissen van toen en een glimlach omdat ik zo ontzettend blij ben dat ik haar nog heb mogen kennen. Nu ik dit weer opschrijf kan ik even niet uit mijn woorden komen en daarom hier de foto.

Deze foto is genomen in Westerbork. Mijn oma was een van de Westerbork Girls, een variété groepje wat entertainment verzorgde elke dinsdag als een het wekelijkse transport richting Auschwitz vertrok. De geforceerde vrolijkheid moest de lange reis naar het ‘onbekende oosten’ even doen vergeten. Ik ben ervan overtuigd dat doordat oma in dit groepje zat, zij voor vier jaar in Westerbork heeft kunnen blijven en het misschien wel haar leven heeft gered.