stilzwijgende getuige

Het hoort hier misschien niet, maar toch:
Al die oorlogsgetuigen die hun ervaringen en verdriet een leven lang bij zich dragen en er zelden over praten. Hun ervaren leed, hun woede en onmacht en hun ongelooflijke dapperheid. Die dingen lees je zo vaak in oudere ogen, overal ter wereld waar oorlog is geweest. Er is een gedicht, waar ik telkens weer tranen van in de ogen krijg, en waarvan ik denk dat het alles beschrijft en wat tevens een groot eerbetoon is aan al die mensen.
Het is van S.Barbara-Dagen :

Een leven lang
hield hij
de vuisten gebald
om te verbergen
wat zijn handen
bevatten

Toen hij
ze openvouwde
klommen rozen
omhoog
uit zijn
verzonken
ogen