Divera Ursem

De dag nadat mijn moeder 12 jaar was geworden hoorde zij ’s morgens een boel lawaai. Bij het opstaan vertelden haar ouders dat het oorlog was. Van de 14 kinderen die mijn oma had was mijn moeder een van de jongsten. Haar oudste broers waren opgeroepen voor dienst. Oom Jan werd hospik op de Grebbeberg, Zijn leven lang hebben op zijn netvlies de beelden van de grebbenberg geplakt gezeten en verhaalde hij met afschuw over wat daar gebeurde. Tijdens de oorlog moest mijn oma evacueren naar Bilthoven , lopend is de familie daar heen gegaan , onderweg brachten mensen kinderen bij mijn oma, want ze was immers een weeshuis. Helaas kon mijn oma die kinderen niet opnemen. In de hongerwinter gingen de broers van mijn moeder naar Noord-Holland, de roots van mijn oma om daar aardappelen te halen. Ook hebben er verstopt gezeten voor de razzia van de duitsers voor jongens die in duitsland moesten gaan werken. Bij een huisonderzoek zijn ze gelukkig niet ontdekt, maar mijn moeder kon de angst van toen nog voelen. In de huiskamer stond een fiets en om beurten trapten de kinderen daarop om wat licht te hebben, de tulpenbollen uit de tuin werden gerooid om te kunnen eten. Heel de Bilt is uitgetrokken om een dood paard wat op de weg was aan stukken te snijden om een stukje vlees te hebben. Tot de duitsers hier een eind aan maakten. In de naaiateliers draaiden de zussen van mijn moeder kleding binnenste buiten om weer “nieuwe kleding ” te hebben. Na de oorlog zijn de meisjes die met duitsers gevreeen hadden schandalig behandeld en kaal geschoren, iets wat mijn moeder heel heel erg vond. Indruk maakten de feesten met de canadezen, de eerste biskwietjes en chocolade en later vertelde ze mij dat de canadezen de condooms in Nederland hadden geintroduceerd. De verhalen van mijn moeder en vader en mijn oma hebben op mij een onuitwisbareindruk gemaakt. Gelukkig is het nu vrede en kunnen wij hier in Nederland eten kopen, kleding kopen, maar in andere landen is nog steeds oorlog en worden mensen mishandeld en vermoord, vaak om geloof. Ik hoop dat wij in Nederland vrede houden, nu voor mijn kinderen en kleinkinderen en dat zij slechts de verhalen over deze verschrikkelijke oorlogjaren kunnen horen en lezen maar het zelf nooit meemaken. Laten we de vrede en de oorlog blijven herdenken als waarschuwing voor de toekomst. Nu zoveel mensen het slechter hebben en werkloos zijn ligt een oorlog op de loer, zeker omdat onze politiek te weinig begrijpt van de inwoners van dit land. Ik ben nu bijna 65 en maak mij daarom oprecht zorgen over de toekomst. Samen met al die mensen die de vrede willen bewaren hoop en bid ik daarvoor. Paus Franciscus is een pion voor de nieuwe tijd die vrede moet brengen en tevrtedenheid.